Urodziłem się, co było moim pierwszym życiowym błędem. Jestem synem gangstera i dziwkarza oraz, o ironio, zwykłej dziwki. Dobrali się, cholera, nie ma co. Ani jednego, ani drugiego nie było    w domu, bywało, że przez całe dni. Musiałem zajmować się w tedy sam sobą. A jako kilku latek dużo rzeczy robić nie mogłem. Nie mogłem uciec z domu uwalniając się z tej patoli, ani umrzeć, bo jakimś dziwnym cudem pamiętali żeby dać mi coś do jedzenia. Szkoda tylko, że jedynie raz na dzień. I tak dorastałem. Żyłem z dnia na dzień, momentami ledwo trzymając się życia. Już nawet nie wspomnę o tym, że po drodze skombinowali mojego młodszego brata.